ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: H τυφλή κοπέλα…

Καποτε ηταν μια τυφλη κοπελα…μισουσε τον εαυτο της που γεννηθηκε ετσι…αν και ειχε μια οσο γινοταν φισιολογικη ζωη ηταν απομακρη και ακομα και οι γονεις της με το ζορι πολλες φορες επαιρναν και μια της λεξη…Η κοπελα αυτη ειχε ενα φιλο…την στηριζε της συμπαραστεκοταν παντα….ηταν διπλα της την ακουγε…και για εκεινη ηταν ο μοναδικος ανθρωπος που μπορουσε να ανοιχτει να πει οσα νιωθει.
«Μ αρεσει να βλεπω τον κοσμο μεσα απο τα ματια σου»του ειπε σε ενα περιπατο τους που εκεινος τησ περιεγραφε με καθε λεπτομερια το τι γινοταν και τι εβλεπε..
Αυτο ειναι το ονειρο μου «να δω καποτε τον κοσμο οπως και συ» «Σου υποσχομαι να πραγματοποιησω αυτη σου την επιθυμια«…
Ενα χρονο αργοτερα καταφερε να βρεθει δoτης στο εξωτερικο και η κοπελα επι ενα μηνα μεταφερθηκε στο εξωτερικο για την εγχείριση ..με το φιλο της επικοινωνουσαν σπανια ειδικα τις τελευτεεσ μερες…
Τελικα η επιστροφη της στο σπιτι αργησε ενα εξαμηνο μιας και οι γονεις της αποφασισαν να κανουν ενα ταξιδι στην Ευρωπη.
Οταν γυρισε ο πρωτος που αντικρισε ηταν Εκεινος..παγωσε!
«Εισαι και συ..?»
»Ναι ειμαι τυφλος, ειχα ενα ατυχημα δεν στο ειπα απο το τηλεφωνο.. δεν λεγονται ετσι αυτα…τελος παντων» ειπε και εβγαλε ενα κουτακι απο την τσεπη του..
«Ειχαμε δωσει μια υποσχεση..θα με παντρευτεις τωρα που βλεπεις»
Το κοριτσι αρνηθηκε τρομοκρατηθηκε δεν ηθελε να περασει μια ζωη ετσι…οποτε εκεινος αποφασισε να φυγει αφηνοντας ενα γραμμα
«Σου υποσχεθηκα να σε κανω μια μερα να δεις μεσα απο τα ματια μου..τελικα τα καταφερα τηρησα την υποσχεση μου…ασχετα αν αθετησες την δικια σου..Σ αγαπω να προσεχεις τα ματια μου
»
Το κοριτσι οσο και αν εκλαιγε οσο και αν τον εψαχνε ηταν πλεον αργα…
ΠΗΓΗ: tromaktiko

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

«Είναι άγριο πράγμα ο γάμος. Κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια εποχή από την πίεση μιας ανάγκης ή απ΄την μέθη ενός έρωτα αποφάσισες έτσι …;». Γυρίζω στο παρελθόν άλλωστε, πιστεύω, πως ποτέ δεν ξεπερνάς αυτούς που αγάπησες πραγματικά. «Ξέρεις τι είναι η νοσταλγία μάτια μου; Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει». Ναι. «Υπάρχουν αγάπες γεμάτες γλύκα και τρυφερότητες. Αυτές αγγίζουν την ψίχα της ζωής. Κι όταν τελειώνουν, δεν σβήνουν. Μένουν σαν αύρα ψυχής, σαν μέσα δρόσος. Αλλά υπάρχουν και αγάπες σαρκοβόρες. Που θέλουν αίμα για να μεγαλώσουν, αίμα για να δουν το πρόσωπό τους …;Όταν τελειώσουν, γίνονται φαρμάκι. Η αδιαφορία ή η αποξένωση, η καλύτερη εκδοχή τους. Το μίσος, ο κανόνας τους». Τον συναντώ ξανά έπειτα από χρόνια. «Είχαμε αγαπηθεί απεριόριστα, χωρίσαμε βίαια και καταπληγιασμένοι …;Περπάτησα μέχρι το καφενείο του ραντεβού μας» …;Μάταια όμως. Μπορεί να είμαστε και οι δυο αντίκρυ αλλά «εκείνος ο καιρός που μας άναψε, που μας κάρφωσε, που έπεσε μαγιά ανάμεσα στα μάτια μας και κόλλησε τις ματιές μας, δεν είχε έρθει στο ραντεβού τούτο …;».

Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα

«Η παραφορά του να μ΄αγαπά» μου είχε πει όταν την πρωτοείδα, συνεχίζει η Σιμόνη. Η παραφορά του που με τη ρουτίνα του γάμου καταλάγιασε κι εκείνη τώρα δεν μπορεί να ζει άλλο κοντά του, θέλει να φύγει». Να πάει που; Σε μια καινούργια σχέση ίσως,«αναστατωτική», αναζητώντας την ένταση της πρώτης φοράς μέχρι να οδηγηθεί (ξανά) στην ρουτίνα. «Επιπόλαια θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι στις καλλιτεχνικές φύσεις ή δίψα για εντάσεις» αλλά ως γνωστόν ο έρωτας δεν εγκλωβίζεται στη λογική του γάμου και των προγαμιαίων συμβολαίων, τα οποία εξορίζουν το μυστήριο και τον μύθο των ερωτευμένων. Υπάρχουν όμως και αυτοί που αντιμετωπίζουν το γάμο σαν ερωτικό γεγονός. Οι ίδιοι αρκούνται στο να λειτουργούν «συμπληρωματικά» μέσα στη σχέση σε ένα συναισθηματικό πάρε δώσε (εσύ δεν είσαι εγώ), κάποιοι «συγχωνεύονται» ψυχολογικά σε ένα άτομο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διακρίνουν τα όρια της σχέσης τους και άλλοι αναζητούν διέξοδο στα …; όνειρά τους

Τι είναι αγάπη

«Δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται …; Πάντα ανέχεται, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». «Κάνε τα στραβά μάτια» λέει η μητέρα μου. Δύσκολο …; πολύ δύσκολο …; Εντάξει. Σκέψου ότι «η αγάπη είναι ανθρωπίνως αδύνατη- αγάπη είναι ο Θεός, επομένως ο άνθρωπος μπορεί να τη βιώσει μόνο μετέχοντας στη χάρη Του. Αλλιώς είναι ανέφικτο, γιατί πρέπει να προσφέρεσαι στον άλλον χωρίς αντάλλαγμα, να τον δέχεται χωρίς προϋποθέσεις και όρους, και να τον αγαπάς ακόμα και αν δεν είναι αξιαγάπητος. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να παίρνεις τίποτα». Τόσο απλή , τόσο μεγάλη η άνευ όρων αγάπη, έξοδος λυτρωτική από τον εγωισμό του έρωτα αλλά «γιατί τη φοβάμαι;» ρωτά η Σιμόνη την ψυχαναλύτριά της. «Γιατί η αγάπη είναι καμιά φορά τρομαχτική. Είναι ανατρεπτική η αγάπη. Μπορεί να τσακίσει την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας».

Σαγαπώ-Μαγαπάς

«Η ποιότητα μιας αγάπης κρίνεται από την ικανότητά της να υπάρχει και μετά από τη δύση του έρωτα. Αλλιώς το περισσευούμενο μίσος αποδεικνύει το βαθμό αναπηρίας των αισθημάτων που προϋπήρξαν». Ειδικοί κάνουν λόγο για διαχωρισμό ανάμεσα στη ρομαντική ή παθιασμένη αγάπη και τη συντροφική. Λένε ότι «το πάθος, η έξαψη και η συγκίνηση σπάνια διαρκούν πολύ. Μετά από λίγα χρόνια το πάθος δίνει τη θέση σε ένα διαφορετικό είδος αγάπης, τη συντροφική που βασίζεται στην κατανόηση, τη στοργή, την εμπιστοσύνη, τη συνεννόηση και το αίσθημα του «μαζί». Αυτού του είδους η αγάπη δεν αποκλείει μάλιστα μια ευχάριστη, «γεμάτη», σεξουαλική ζωή». Ακόμα αναρωτιέστε γιατί δεν είστε ερωτευμένη μαζί του; Φαίνεται πως.. τον αγαπάτε αφήστε που σύμφωνα με τους ειδικούς ενισχύετε με τον καλύτερο τρόπο το ανοσοποιητικό σας σύστημα αφού η αγάπη δρα ως ισχυρό αντιβιοτικό.

Κι όταν τελειώσει ο έρωτας;

Μπορεί θεωρητικά το ζητούμενο να είναι η διάρκειά του, αλλά φαντάζεσαι να μετράω συνεχώς σφυγμούς, να σκουπίζω ιδρώτα, να μην μπορώ να φάω, να αναπνεύσω η να θολώνω; Η φύση προέβλεψε και οι νευροδιαβιβαστές που προκαλούν όλη αυτή τη διέγερση εκκρίνονται όλο και πιο αραιά για να δώσουν τη θέση τους σε μια άλλη ουσία, την οξυτοσίνη η οποία δημιουργεί αισθήματα τρυφερότητας και συντροφικότητας. Οι επιστήμονες μάλιστα ισχυρίζονται πως οι εγκεφαλικές ουσίες που δημιουργούν όλη αυτή την «παρενέργεια» εξαντλούνται μετά τρία χρόνια. Οι περισσότερες φίλες μου «έκλεισαν» στους επτά μήνες. Τότε τι γίνεται ο έρωτας; «Γίνεται μια τρυφερή πάχνη αναμνήσεων και άδολων συναισθημάτων ή μεταμορφώνεται σε παροργισμένη εμμονή, σε πληγή που πυοφορεί και που επιστρέφει μίσος στο μίσος;». Μπορείς όμως να αφήσεις μια μικρή φλόγα «την οποία έχει ανάγκη η αγάπη μόνο που η φλόγα διατηρείται όταν παίζεις διαρκώς τα πράγματα κορόνα-γράμματα. Όταν δεν θυσιάζεις την ουσία στο βόλεμα …;

Ζήλια μου

Η ζήλια είναι πάθος, είναι υπερδιέγερση και τη ζω με όλες μου τις αισθήσεις. Ασθενεί η καρδιά μου και «σπαράζει το μέσα μου για σένα». Κάθε σου κίνηση, κάθε σου ματιά, κάθε σου άγγιγμα μου προκαλεί πόνο στο στομάχι. Βυθίζομαι στον πόνο αλλά θέτω σε επιφυλακή όλες μου τις αισθήσεις μήπως και σε χάσω. Η ανασφάλειά μου «φωνάζει» δυνατά αλλά εγώ δεν την ακούω. «Που να είναι τώρα; Τι να κάνει; Πως μπορεί να είναι ευτυχισμένος χωρίς εμένα; Πως γίνεται να μη μ΄αγαπά; Η πληγή του εγωισμού και το μαρτύριο της ζήλιας μέσα μου καρκινώματα». Παρηγοριέμαι όμως γιατί η ζήλια μου δεν είναι νευρωτική, δεν είναι παθολογική, «είναι τόσο απαραίτητη όσο η αγάπη και το σεξ» τονίζουν οι ειδικοί …;

Τι είναι αγάπη...

«Δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται …; Πάντα ανέχεται, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». «Κάνε τα στραβά μάτια» λέει η μητέρα μου. Δύσκολο …; πολύ δύσκολο …; Εντάξει. Σκέψου ότι «η αγάπη είναι ανθρωπίνως αδύνατη- αγάπη είναι ο Θεός, επομένως ο άνθρωπος μπορεί να τη βιώσει μόνο μετέχοντας στη χάρη Του. Αλλιώς είναι ανέφικτο, γιατί πρέπει να προσφέρεσαι στον άλλον χωρίς αντάλλαγμα, να τον δέχεται χωρίς προϋποθέσεις και όρους, και να τον αγαπάς ακόμα και αν δεν είναι αξιαγάπητος. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να παίρνεις τίποτα». Τόσο απλή , τόσο μεγάλη η άνευ όρων αγάπη, έξοδος λυτρωτική από τον εγωισμό του έρωτα αλλά «γιατί τη φοβάμαι;» ρωτά η Σιμόνη την ψυχαναλύτριά της. «Γιατί η αγάπη είναι καμιά φορά τρομαχτική. Είναι ανατρεπτική η αγάπη. Μπορεί να τσακίσει την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας».

Έρωτας-χρόνος-προδοσία

Φθάνω πρώτη στο ραντεβού, δεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό και με πιάνει πανικός. Αισθάνομαι η πιο προδομένη γυναίκα στον κόσμο. «Στον έρωτα δεν υπάρχει προδοσία υπάρχει μια αυτούσια ζωή που τελειώνει την ώρα που είναι να τελειώσει. Πρέπει κανείς να δεχτεί τις αρχές της γέννησης, της ανάπτυξης και του θανάτου. Εμείς τα βάζουμε είτε με τον εαυτό μας, είτε με τον άλλον επειδή τελείωσε». Τα χέρια μου τρέμουν, ελέγχω συνεχώς το κινητό μου. Ο χρόνος διαστέλλεται, ατελείωτος, βασανιστικός, τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες. Τον βλέπω να φθάνει, τρέμω από συγκίνηση, θολώνω εν ολίγοις, ένας κόμπος η χαρά μου, όταν ξαφνικά εκείνος κάνει τη μοιραία κίνηση. Κοιτάζει το ρολόι …; και με στέλνει στην άβυσσο. «Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί εκείνο το θαυμαστό «τώρα» του έρωτα». Ο χρόνος «δεν σκοτώνεται, σκοτώνει» για αυτό μετρώ το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς μου, για αυτό ζητώ να τον θανατώσω για να μην σε πάρει μακριά μου. Για αυτό -αν δεν το κατάλαβες- σου ζητώ συνεχώς υποσχέσεις

Η αγάπη.....

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου» «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: «Γνώση, ποιός με βοήθησε;» «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».....

Μια ιστορία για μια κοπέλα που κοιτούσε το βαγόνι να φεύγει…



Ζούσε τον πρώτο της έρωτα και ήταν πολύ ερωτευμένη, μέχρι που ο φίλος της είπε ότι θα φύγει διακοπές μονός του. Ότι πάει με τους φίλους του και δεν μπορεί να την πάρει κοντά.

Άρχισε λοιπόν να ετοιμάζεται και να μην της δίνει σημασία. Εκείνη τη στιγμή άρχισε η κοπέλα να αμφιβάλει για την αγάπη του…



Πήγε και του είπε, «Εγώ θα σε αγαπώ για πάντα! Να γυρίσεις γρήγορα. Μην με ξεχάσεις ποτέ…»



Αυτός έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω και η κοπέλα έμεινε να κοιτάει με δάκρυα στα μάτια, το βαγόνι του τρένου να φεύγει.



Και τότε κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν ο ερωτάς της ζωής της.