«Είναι άγριο πράγμα ο γάμος. Κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια εποχή από την πίεση μιας ανάγκης ή απ΄την μέθη ενός έρωτα αποφάσισες έτσι …;». Γυρίζω στο παρελθόν άλλωστε, πιστεύω, πως ποτέ δεν ξεπερνάς αυτούς που αγάπησες πραγματικά. «Ξέρεις τι είναι η νοσταλγία μάτια μου; Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει». Ναι. «Υπάρχουν αγάπες γεμάτες γλύκα και τρυφερότητες. Αυτές αγγίζουν την ψίχα της ζωής. Κι όταν τελειώνουν, δεν σβήνουν. Μένουν σαν αύρα ψυχής, σαν μέσα δρόσος. Αλλά υπάρχουν και αγάπες σαρκοβόρες. Που θέλουν αίμα για να μεγαλώσουν, αίμα για να δουν το πρόσωπό τους …;Όταν τελειώσουν, γίνονται φαρμάκι. Η αδιαφορία ή η αποξένωση, η καλύτερη εκδοχή τους. Το μίσος, ο κανόνας τους». Τον συναντώ ξανά έπειτα από χρόνια. «Είχαμε αγαπηθεί απεριόριστα, χωρίσαμε βίαια και καταπληγιασμένοι …;Περπάτησα μέχρι το καφενείο του ραντεβού μας» …;Μάταια όμως. Μπορεί να είμαστε και οι δυο αντίκρυ αλλά «εκείνος ο καιρός που μας άναψε, που μας κάρφωσε, που έπεσε μαγιά ανάμεσα στα μάτια μας και κόλλησε τις ματιές μας, δεν είχε έρθει στο ραντεβού τούτο …;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου