Έρωτας-χρόνος-προδοσία

Φθάνω πρώτη στο ραντεβού, δεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό και με πιάνει πανικός. Αισθάνομαι η πιο προδομένη γυναίκα στον κόσμο. «Στον έρωτα δεν υπάρχει προδοσία υπάρχει μια αυτούσια ζωή που τελειώνει την ώρα που είναι να τελειώσει. Πρέπει κανείς να δεχτεί τις αρχές της γέννησης, της ανάπτυξης και του θανάτου. Εμείς τα βάζουμε είτε με τον εαυτό μας, είτε με τον άλλον επειδή τελείωσε». Τα χέρια μου τρέμουν, ελέγχω συνεχώς το κινητό μου. Ο χρόνος διαστέλλεται, ατελείωτος, βασανιστικός, τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες. Τον βλέπω να φθάνει, τρέμω από συγκίνηση, θολώνω εν ολίγοις, ένας κόμπος η χαρά μου, όταν ξαφνικά εκείνος κάνει τη μοιραία κίνηση. Κοιτάζει το ρολόι …; και με στέλνει στην άβυσσο. «Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί εκείνο το θαυμαστό «τώρα» του έρωτα». Ο χρόνος «δεν σκοτώνεται, σκοτώνει» για αυτό μετρώ το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς μου, για αυτό ζητώ να τον θανατώσω για να μην σε πάρει μακριά μου. Για αυτό -αν δεν το κατάλαβες- σου ζητώ συνεχώς υποσχέσεις