Κι όταν τελειώσει ο έρωτας;

Μπορεί θεωρητικά το ζητούμενο να είναι η διάρκειά του, αλλά φαντάζεσαι να μετράω συνεχώς σφυγμούς, να σκουπίζω ιδρώτα, να μην μπορώ να φάω, να αναπνεύσω η να θολώνω; Η φύση προέβλεψε και οι νευροδιαβιβαστές που προκαλούν όλη αυτή τη διέγερση εκκρίνονται όλο και πιο αραιά για να δώσουν τη θέση τους σε μια άλλη ουσία, την οξυτοσίνη η οποία δημιουργεί αισθήματα τρυφερότητας και συντροφικότητας. Οι επιστήμονες μάλιστα ισχυρίζονται πως οι εγκεφαλικές ουσίες που δημιουργούν όλη αυτή την «παρενέργεια» εξαντλούνται μετά τρία χρόνια. Οι περισσότερες φίλες μου «έκλεισαν» στους επτά μήνες. Τότε τι γίνεται ο έρωτας; «Γίνεται μια τρυφερή πάχνη αναμνήσεων και άδολων συναισθημάτων ή μεταμορφώνεται σε παροργισμένη εμμονή, σε πληγή που πυοφορεί και που επιστρέφει μίσος στο μίσος;». Μπορείς όμως να αφήσεις μια μικρή φλόγα «την οποία έχει ανάγκη η αγάπη μόνο που η φλόγα διατηρείται όταν παίζεις διαρκώς τα πράγματα κορόνα-γράμματα. Όταν δεν θυσιάζεις την ουσία στο βόλεμα …;